O ODNOWIE W DUCHU ŚWIĘTYM

• Czym jest Odnowa w Duchu Świętym?

Odnowa w Duchu Świętym w Kościele katolickim, zwana także Katolicką Odnową Charyzmatyczną, w odróżnieniu od większości ruchów nie ma jednego założyciela, lub grupy założycieli. Pomaga odkryć współczesnym chrześcijanom Boga, przez słuchanie i działanie Ducha Świętego który nie jest tylko teoretycznym pojęciem, ale Kimś bliskim i kochającym. Większość członków ruchu charyzmatycznego to osoby, które w pewnym momencie swojego życia zrozumiały, że często ich dotychczasowe, czysto formalne chrześcijaństwo, jest namiastką życia w Bogu.

Członkowie Odnowy w Duchu Świętym nie ograniczają się tylko do troski o własny wzrost duchowy, ale prowadzą wiele akcji ewangelizacyjnych, m.in. na ulicach miast i w zakładach karnych, pomagają przygotowywać młodzież do bierzmowania. Z Odnowy wywodzi się wielu kleryków, kapłanów, katechetów. Celem Odnowy nie jest stworzenie ujednoliconego ruchu ale budowanie osobistej relacji jej członków z Bogiem oraz uwrażliwienie na działanie Ducha Świętego.

• Jak działa Odnowa w Duchu Świętym w Polsce?

W większości polskich diecezji działa po dwóch koordynatorów Odnowy: jeden wyznaczony przez biskupa kapłan i jedna osoba świecka, wybierana przez liderów wspólnot istniejących na terenie diecezji.

• Wspólnoty Odnowy w Duchu Świętym

Każda wspólnota Odnowy jest otwartą grupą osób spotykających się regularnie w celu bycia coraz bliżej Boga, nawiązując z nim osobową relację. Najczęściej wspólnoty działają przy parafiach, korzystając ze wsparcia miejscowych kapłanów. Wspólnota ma na czele swojego lidera, którego wybierają członkowie wspólnoty. Opiekę duszpasterską nad wspólnotą pełni kapłan, który często wspiera lidera. Lider jest osobą odpowiedzialną za koordynowanie i organizowanie działalności wspólnoty i jej rozwój . Odnowa jest otwarta na każdego człowieka który czuje lub chce poczuć bliskość Boga w każdej sferze swojego życia i chce się dzielić tym doświadczeniem z innymi. Spotkania wspólnot odbywają się zwykle co tydzień. Jest w nich miejsce na żywą, spontaniczną modlitwę wspólnotową, rozważanie Słowa Bożego, rozmowy w małych grupach czy katechezę w formie konferencji. Wspólnoty służą również modlitwą wstawienniczą, pomagają przy innych aktywnościach duszpasterskich w parafiach oraz uczestniczą i organizują różne działania ewangelizacyjne w mieście czy diecezji.

• Krótka historia odnowy w Polsce

W latach 70. XX wieku kilku polskich kapłanów zetknęło się z Odnową Charyzmatyczną poza granicami naszego kraju. Doświadczenie to postanowili oni przenieść na grunt polski. W 1976 r. zaczęły powstawać pierwsze grupy modlitewne. Dwadzieścia lat później na czuwanie do Częstochowy przyjechało ok. 200 tysięcy sympatyków ruchu. Pierwsze zetknięcie się z ruchem Odnowy przeżył ks. Płonka z diecezji bielsko-żywieckiej w 1975 r. W tym samym roku ks. Marian Piątkowski z Poznania był uczestnikiem kongresu charyzmatycznego w Rzymie, gdzie doświadczył chrztu w Duchu Świętym i zapragnął tym doświadczeniem dzielić się z innymi po powrocie do kraju. Ks. Bronisław Dembowski (obecny biskup senior włocławski) spotkał się z ruchem charyzmatycznym w czasie studiów w Stanach Zjednoczonych w 1976 r. Z jego inicjatywy powstała grupa modlitewna w Warszawie. Doświadczenie chrztu w Duchu Świętym stawało się coraz powszechniejsze w kolejnych miastach Polski: w grupach Ruchu „Światło-Życie”, w środowiskach studenckich i w konkretnych ośrodkach duszpasterskich. W ten sposób powstawały pierwsze grupy modlitewne próbujące znaleźć swe miejsce w Kościele. Obecnie w Polsce jest to jeden z największych ruchów katolickich, liczący kilkadziesiąt tysięcy stałych członków i ok. 200 tys. sympatyków.

• Czym są charyzmaty?

Tłumaczenie słowa charyzmat z języka greckiego oznacza „bezinteresowny dar”. Nie jest więc udzielany za zasługi, nie jest żadnym wyróżnieniem. Charyzmat jest darem dla zbudowania Kościoła a nie dla naszych prywatnych korzyści. Nie są one także „orderem” czy też „nagrodą za świętość”. Są darem od Ducha Świętego, który udziela ich tak jak chce (por. 1 Kor 12,11). Potrzeba, aby każdy chrześcijanin był otwarty i spragniony charyzmatów. Jeżeli pragniesz daru dla posługi, proś aby Pan ci go dał. Charyzmatu więc nie można się ani nauczyć, ani kupić (zobacz Dz 8,18-23). Kodeks Kościoła Katolickiego (KKK 799) podaje: „Charyzmaty, zarówno nadzwyczajne, jak również proste i zwyczajne, są łaskami Ducha Świętego, bezpośrednio lub pośrednio służącymi Kościołowi”.

Inaczej mówiąc, charyzmat to zdolność, jaka pojawia się w człowieku dzięki Duchowi Świętemu. Tak mówi się czasem że ktoś ma charyzmat śpiewu, charyzmat ładu i porządku, charyzmat zachęcania innych do czynienia dobra. Może to być także nadnaturalny dar od Ducha Świętego. Mówimy wtedy o charyzmacie modlitwy w językach, proroctwa, rozeznawania i innych. Każdy charyzmat – za wyjątkiem modlitwy w językach – oznacza zdolność do podjęcia służby. Charyzmat – zwyczajny czy nadzwyczajny – nie jest dla osoby która go otrzymała, lecz jest dany po to, aby służyć innym.

• Po co nam charyzmaty?

Nadprzyrodzonemu działaniu Boga zawsze towarzyszy charyzmat, który dany jest po to, by poznano i chwalono prawdziwego Autora cudu - „Bo Pan Bóg nie uczyni niczego, jeśli nie objawi swego zamiaru sługom swym, prorokom.” (Am3,7). Dzięki posłudze charyzmatycznej Lud Boży uwielbia swego Pana, który żyje pośród nas i działa z mocą. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: „Aby Kościół mógł wypełniać swoje posłanie, Duch Święty uposaża go w rozmaite dary hierarchiczne oraz charyzmatyczne i przy ich pomocy nim kieruje”. Charyzmaty nie są więc jakimś dodatkiem, lecz wraz z hierarchią są niezbędne – „aby Kościół mógł wypełnić swoje powołanie” oraz „zostają udzielone w celu budowania Kościoła, dla dobra ludzi oraz ze względu na potrzeby świata” (KKK 799). Charyzmaty powinny być przyjmowane z wdzięcznością przez tego, kto je otrzymał, ale także przez wszystkich członków Kościoła. Są one wspaniałym bogactwem łaski dla działalności apostolskiej i dla świętości całego Kościoła, pod warunkiem jednak, że chodzi o dary, które prawdziwie pochodzą od Ducha Świętego i żeby były wykorzystywane w sposób w pełni zgodny z autentycznymi poruszeniami tego Ducha, to znaczy w miłości, będącej prawdziwą miarą charyzmatów.

• Czy ja też mogę być charyzmatykiem?

Charyzmat nie jest wyróżnieniem ani nagrodą, lecz otrzymują go wszyscy ochrzczeni w Duchu w imię Jezusa Chrystusa ku chwale Boga Ojca – „w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego” (Mt 28,19), dlatego też każdy, kto otrzymał chrzest zanurzający cię w śmierć Chrystusa, otrzymał nowe życie Jezusa Zmartwychwstałego, życie w Duchu Świętym, które wyraża się w rozlicznych darach m.in. poprzez miłość, pokój, radość, a także przez charyzmaty.

 

Na podstawie artykułu ze strony www.odnowa.org